Being Santa is a lot of fun!

I just finished playing Santa for the first time in my life and I must say if that job position is ever going to be available, I am gonna take it! :)
The gifts are all there under the tree now. Your father and I went for gift shopping together. That also was fun. You behaved well tonight: you agreed to brush your teeth as I told you that you need to smell good for Santa! And you agreed to go to bed early so Santa can visit us in time! hahaha if only Santa could do that every night!

I put the star on the top of the tree as you told me to! You learn about this stuff in daycare. Daddy has told you the Papa Noel story like 1000 times these days and in night times. The first time, you got so worried for Papa Noel and you said he will get burn if he comes down from the chimney! So daddy modified the story every time after with saying that we turn off the fireplace before Santa comes; and also Santa himself will test the chimney first to make sure it is not hot! In his version of Santa story, Santa is being polite and he nocks first but he nocks quietly not to wake anyones up! And then he uses the chimney.  This part was added to the story cause the idea of someone coming to your house thru the chimney is kind of scary!
Then daddy was saying that Santa has a big bag and he is quit big himself too and he hardly can pass thru the chimney. You quickly suggested that Santa can only take YOUR gift with him when passing thru the chimney and not the whole bag of gifts! LOL

This is the first year that you actually understand the idea of Santa and gifts and are expecting Santa to bring you some gifts. You are so engaged with all the cartoons about Christmas. You even have wished for a big fire truck from Santa. A one that has a man, a woman, and a dog inside it!! I dont know if you have seen such a thing anywhere or it is just your cute imagination, but the closest thing that we could find was a big dump truck in Mastermind. Hope it makes you happy tomorrow morning :)

I cannot wait to see your reaction tomorrow morning. As for me, I already got the best Christmas gift of all ages tonight: you asked me to sit down so you can caress my hair ("nazi bokonam" as you say). As you were touching my hair with your sweet motions you said "pretty mandana" with a kindest smile and the most caring tone of voice! Oh dear sweat love! You sure know how to capture a woman's heart! hahahah I said I love you and then you said "I love you more!" .... I am surprised by you every day. Where do you learn all this stuff??

I wish Santa can visit more kids this year than ever before.

midnight mommy

یک وقت هایی مثل امشب میام می‌شینم عکسامونو نگاه می‌کنم. چقدر عکس! چقدر خاطره! لعنت به دوربین دیجیتال هاهاها به اندازهٔ همهٔ عمرم عکس دارم که نگاه کنم. فکر می‌کنم به لحظه‌های خوشم، به دوستام، به درینک هایی که با هم لب زدیم ... خنده‌ها‌ی بلند الکی‌ ... به "جینگل بلز"‌های درخت کریسمس، به اسباب بازیهأیی که راه میرم می‌رن زیر پام اینجا و اونجا ... به خانواده‌ای که شدیم ... تو آوردی همهٔ این زندگی‌ تازه را برای ما جان من، هیچ می‌دانی؟ مامان آخر شب‌ها که همه می‌خوابند گاهی‌ لایو میشود :) سر خوشم ... امسال هم بگذرد ... این کریسمس و نیو یر هم بگذرد، باز هم یک عالمه زندگی‌ هست که بکنیم ... یک عالمه عشق که تجربه کنیم ... یک عالمه خندهٔ بلند مستانه که قسمت کنیم ... یک عالمه رقص‌های نکرده که جبران کنیم ...

بخورمش؟ یا قورتش بدم؟

میگه "می‌خوام از کیمیان تشکر بدم" ... کیمیا دختر دوستمه، ۱۰ سالشه میاد اینجا با رادین بازی می‌کنه که ما وسایلمونو بسته بندی کنیم واسه اسباب کشی‌. حالا از دیشب تا حالا که حرف کیمیا هست و اینکه چه خوبه که میاد با رادین بازی می‌کنه، نمیدونم چه جوری این جمله به ذهنش رسیده. اینکه مفهوم تشکر کردن رو می‌فهمه، و کل ماجرا رو می‌فهمه، بعدش میاد یه جملهٔ قلمبه میگه ... پسرک دو سال و نیمه ... باید قورتش بدم اما محکم می‌بوسمش. میگم باشه عزیزم  داریم ناهار می‌خوریم، میت بال (گوشت قل قلی) براش درست کردم با اسپاگتی. غذای مورد علاقش. گرسنش هم هست که خیلی‌ کم پیش میاد! یهو میگه "مرسی‌ مامانی که برام غذا درست کردی" ... با یه لبخند شیرین. میگم خواهش می‌کنم عزیزم (حالا من با چشم تر و صورت گشاد خوشحال) ... محبتش زیاد می‌شه و دستمو میگیره بوس میکنه. میگم می‌خوای شهید کنی‌ منو از عشق؟ میگه "آده!" (آره) یک جوری هم میگه که .... دستشو میگیرم می‌بوسم. اون یکی‌ دستشو هم میاره جلو میگه ببوس :) بعدش هم کل ماجرا براش جالب می‌شه و جملهٔ "مرسی‌ مامانی که برام غذا پختی" با انواع لحن‌های شیرین تر از  عسل و شکر تکرار می‌شه

And Obama wins once again

What is with Barack Obama? Every time I listen to his speech, I am all emotions and my eyes gets wet! His words sounds to come from his heart and touche hearts. 

Is it because we involuntarily think that he belongs to the minority?

کوفتم شد

 :(دو صفحه نوشتم همش پرید! باورم نمی‌شه که اینقدر چلمنگ باشم

!دردم آمد

Terrible Two? Only half of the truth

I always say that those who say two is a terrible age only see the glass half empty. Well, all what you hear about terrible two is true, but not the whole truth. The fact is that there is nothing sweater than a two-year-old toddler if you look at the half full part of the glass! :) Well, maybe a three year old is sweeter. But I dont know that part yet hehe

This is a part of our conversation about a month ago - he was two years and 5 months old- when we all are getting on the car on a way back from a local street festival:My son: daddy, what is mommy's name? (he said the whole full sentence very accuratley in Farsi … used the correct verbs and etc -- very surprising for us!)"Mandana" - said my hubby smiling up to his earsMy son: mommy,  what is your name?  (again used the correct verbs and adjectives in Farsi)me: my name is Mandana sweetie. What is your name?My Son: Rodeen! Smiling in a cutest way :))

It was one of those magic moments in life. His voice is so soft, so cute, so beautiful. He talks so sweet. So gentle. Very kind. Heavenly.  That is the special tone of vice of a toddler. I cannot get enough of that voice and those sweet words.

This is another conversation when I pick him up from daycare:Me:  Was Hanna in today?My son: noooo …. she went home … to Hanna's daddy!  (in Farsi he said "Hanna rafter khooneh. pishe babaye Hanna")And then he continues: Now I am going home … to the daddy of my own!  ("man miram khoone alaan … pishe babaye maale man!")

Well, this is the age of strong sense of possession. Sometimes he says "where is Rodeen's daddy?" or "where is the bear of mine?" He can say "my bear" but he emphasizes on his possession  … (kherse male man kojast?) He is also learning both languages so it can be quite confusing for him sometimes. I've heard from my other friends that their children usually translate word by word from english to farsi or vise versa which ends up in funny grammar or concepts.

This is one of those posts that I really struggled to chose the language of writing for it …. could be well written in Farsi … I will write another post in Farsi to capture all his cute sentences :)

اندر احوالات من این روزها

...این بلاگ رو الان خوندم و کلی‌ بهم چسبید. جدای تمام عاشقانه‌های مادرانه، این هم یک روی دیگر سکه است 

http://elcafeprivada.blogspot.ca/2012/10/blog-post_10.html

Rodeen's first field trip!

So my son has been growing up and I have been feeling guilty all this time of not having time to update my blog. Then I opened my eyes one day and 5 months is gone without me actually write what is going on in my mind and in his life, all the sweet stories about him, etc! So I stop rambling on telling you how much is unwritten and I just start writing as quick as I can. Capturing the events as it happened today!

uh uh but I gotta tell you about this. This one is huge and I meant to write about it months ago. I cannot tell you when it actually happened :(  I think Rodeen was only 19 months old ... he was new in the toddler room and one day, one of the teachers from another class told me: "Did you know that Rodeen was such a gentleman yesterday?" I said no. How come? She told me that Rodeen was holding the hand of one of his friends (a girl) and as he was holding her hand, he was opening the doors for her! She said he was so cute doing that and she told everyone that this is what we should teach boys in school hehehe

Me? Of course I had that big proud green on my face that meant "yeah! that is My son" hehehehehe

Then the other story just popped up in my crazy busy mind: Rodeen was wearing a shirt that says "one day I will be famous" on it. I loved this green shirt and the sentence, not just because it was my sister's gift mailed for Rodeen as his New Year gift but I just loved the sentence. So we entered the daycare and almost everyone who knew him said "Awww, you are already famous Rodeen" :)) Isn't that sweet to hear? That melts every mom's heart. Isn't that great that people in his daycare have this understanding to say things like that to a toddler? there were great. But then something happened and we decided that it is the time to switch his daycare. Long story. I will write about it soon. It is in my "must write about" list!

On the growing up part, he is very much into farms these days. He cannot get enough of zoo or farm animals. Luckily there are lots of farms around us. He has a  Barney in the farm cartoon that he almost watches it everyday! Every time he sees anything that looks like a cottage (made of wood or sliding) and has a red or yellowish colour he thinks it is a farm house! Every where he sees a farm field, he says "old MacDonald had a farm!" meaning that this farm is like the farm that old MacDonald has ... as if oldMacDonald is his uncle hahaha He feels very close to that subjects. and of course he expects to sees cows and horses on every farm field. A few days ago he sang the whole ABCD song and he some times sang all different songs for us in the car all of a sudden when he is in the mood LOL. He knows old MacDonald song, the wheels on the bus song, Aroosake Ghashange man (in Farsi), Asbe sefidam (in Farsi), and he has the most beautiful calming voice when he sings the lullaby song for me ... patting on my hair ... putting my big head on his small soft feeds ... he sings all the tunes very correctly as he starts with Gonjeshk LaLa ... Sanjab Lala ... LaLaLaLaee .... oh too bad we cannot record his voice. As soon as I start recording his voice, he either stops singing or he want to grab the camera, or smartphone and the whole performing will be ruined ... 

And he talks in Farsi and English ... in short sentences but he is able to communicate what he means. Now a days he is learning the concept of time and he refers to all the times in the past as "dirooz" (yesterday). So cute so cute ... and the way he says is so cute as if he knows it happened it the past and he still remembers it .... 

And oh! the other thing ... he is at the "what is" stage ... cannot tell you when it started exactly but could be a couple of months ago. About 2 weeks ago I found out that he wants more detailed information as he was not satisfied by our short simple answers to his "what is this, what is that" questions. He was pointing at a big new building around the corner of our street and was asking what is this? I answered it is a building. A big house. He asked again "noooo! what is this?" I said "umm ... this? oh it is a bus in front of the building" ... he still was pointing to the same spot asking "nooooo! what is this?" I did not know what else to say and all of a sudden I started a long complete description about that building ... "oh! this is a retirement house. It is for older people. They live here because they have a cook in the building and that bus is to take them to shopping when they need to" .... to my surprise, I learned that when I am talking he is quiet and calm, and just listening. So I continued telling him all I knew about that building. I told him that old people need to have a doctor close by and etc. At the end, he said "uhum" in a super cute way as if he understood all I said and he was very satisfied :)) So I learned my lesson. The other day he was pointing at a big truck (he is into trucks,and trains as well) that was driving in front of us and asked what is this? I said it is a big truck (his favourite!) He repeated the question losing his patience ... of course he knew it is a big truck ... so I said "OOOh, that! It is a big truck caring a ladder on the roof top .... do you know why there is a scarf at the end of the ladder? It is a signal for the other cars to see the ladder ... do you know why they put the ladder on the rood? because it does not fit into the car and .." blah blah blah I continued. With every sentence he was saying "uhum" that is having a conversation with someone who understands :))

Oh boy! I really don't want to miss anything. I should remember these days. His voice. His behaviour. His cute way of trying to tick us. Like every night when he wants his daddy to give him a hug and carry him around the room until he falls sleep (like his baby times) he says "I need to burp"! 

So, tomorrow is my son's first day in his new daycare. He is in junior preschool room!!! Man! I still cannot believe that. You feel the quick fly of the time when you have a child. He is only 27 months old but we felt that he is so ready for this classroom. He is a independent smart child and enjoys playing with bigger kids. So we decided now that we are changing his daycare he can join this class a few months earlier rather than changing the class again. Plus he was kind of the senior in his previous toddler room and it was getting boring for him! We hope that he learns more from the bigger kids, they are mostly toilet trained and Rodeen loved to imitate! :) 
On Monday he had a half day visit to his new daycare with his dad and today he had a full day visit with me. They had a field trip with train. They all lined up and hold a rope that the teacher was holding it, walked about 15 minutes to the train station, had a round trip with the choo-choo train and had their lunch (sandwiches, carrots, cucumber and grapes) on the train. Had lots of fun and bet they learned a lot. Got their tickets and waved at all the people along the road. Here, I say no more, I attach some pictures. 

Life is crazy busy and super fun with you Rodeen. As I tell you every night, I love you head to toe. You are my little one. 

P.S.1: For friends in Iran, I avoid listening to the news however I know what is going on. Part of me always feels guilty sitting here enjoying what should be the basic of life for everyone in the world, yet knowing that it is a dream for lots of people in my home country. Don't you think I don't care.


P.S.2: This post is written after a long tiring day. There was a non-stop crying child in Rodeen's daycare who did not sleep during the nap time and was not letting other kids sleep either. For some reason I looked into her eyes and she pointed at me and long story short, she only wanted to sit in my lap! I offered to hold her. She was quiet as long as she was in my lap. I was rubbing her back and I would not dare to move! Then Rodeen would not go to sleep of course because I am HIS mommy. He also wanted to sit in my lap. So anyhow, he did not sleep. But my dear son is such a gentleman and he understood the situation and let the crying kid sit in his mommy's lap and even started to entertain her. I ended up with a headache and .... anyhow, I am tired. Please correct my typos :) Thanks!

زندگی‌ در پیش رو

یکی‌ دو شب پیش خوابم نمی‌برد. این شبا معمولأ همه با هم می‌خوابیم. تو ما رو هم می‌‌خوابونی. یعنی‌ از خستگی‌ من دیگه بی‌هوش میشم. هیچ وقت به عمرم به عمیقی این شبا نخوابیدم. خلاصه، بعد از مدتها هم خسته نبودم هم خوابم نمی‌برد ... خلاصه همون حال و هوای کتاب خونی دیگه ... رفتم سراغ کتابام. چندین جلد کتاب جدید خریده بودم که مدتهاست وقت نکردم بخونمشون. به اسم کتابا نگاه می‌کردم. یه کتابی‌ بود که همیشه می‌خواستم بخونم اما گیرش نمیاوردم. کتاب دقیقا وقتی‌ به دستم رسید که تو رو  حامله بودم. اما از همون موقع به بعد حتا اسم کتاب هم برام خیلی‌ ناراحت کننده شده: "نامه به کودکی که هرگز به دنیا نیامد" ... دیشب هم هر کاری کردم، دست و دلم طرف اون کتاب نرفت. خیلی‌ دردناکه نامه نوشتن به کودکی که هرگز به دنیا نیامد. عوضش چشمم روی یه کتابی‌ موند: زندگی‌ در پیش رو. اسمش وسوسم کرد. لبخند روی لبم اومد. آخه مدتهاست که دیگه کششی برای خوندن چیزای سنگین ندارم. غمگین که اصلا. زندگیم رو خیلی‌ محدود کردم. محدود به چیزای ساده و روشن. بقیهٔ چیزها از حد توانم خارج اند. کتاب نوشته رومن گاری، ترجمهٔ لیلی گلستان است. یه مدتی‌ هم هست هر چی‌ کتاب ترجمه شده می‌خونم، یک جوری متن ترجمه رو حس می‌کنم. مثل اینکه به حرف کسی‌ گوش میدی که با لهجه صحبت میکنه. روان نیست. اما موضوع رو می‌رسونه.

کتاب، انتخاب خوبی‌ از آب دراومد. هم لذت بخش بود هم کم کمک خوابم برد. یاد خودم هم میفتادم وقتی‌ که بچه بودم. چه جوریش دیگه مفصله. اما پسرک رو درک می‌کردم. انگیزهٔ آداپت کردن بچه رو دوباره در من تحریک کرد. حیف از این همه بچه که محبت میخوان، و حیف از اینکه این تصمیم اینقدر تصمیم سختیه. الان یه مدته که به بچه آداپت کردن فکر می‌کنم. البته مثل بقیهٔ چیزا، تنهائی‌. خیلی‌ جدی نیستم، اما دوست داشتم که اسون بود این تصمیم و می‌تونستم. 

شکرست آن نه دهان و لب و دندان که تو داری!

از مهد کودک که میارمش، ازش می‌پرسم خوب امروز چه خبر بود؟ چی‌ کار کردی؟ خوش گذشت؟ میگه: نولی بود، بیلی بود، آنا بود، ساشا بود، آیلا بود، لیزی بود، پرنیا بود، اما بود، بسینا بود (به سباستین میگه بسینا) اسم دوستاشن اینا! دیروز که رفتم توی کلاس دنبالش، شروع کرد همهٔ دوستاشو بهم معرفی‌ کردن! اشاره میکرد بهشون و اسمشونو میگفت: این لیزی! یکی‌ جدید اومده بود بهم نشون داد گفت :این بچه! عشق منه فسقلی! این نولی که میگه اسمش نوئل هست. حالا عکس کریسمس خودش رو که می‌بینه با بابا نوئل، میگه این کیه؟ میگم بابا نوئل (من هنوز عادت نکردم که بگم سنتا!) از عکس خوشش میاد یکهو فریاد خوشحالی‌ می‌کشه میگه نولی! حالا اسم بابا نوئل شده نولی :) تازگی‌ها پدیدهٔ جیب رو کشف کرده. همچین با افتخار دستشو میکنه تو جیبش و دیگه هم در نمیاره. همونطور دست به جیب راه میره. دیروز دیدم هی‌ به زور داره دستشو میکنه تو جیب من. نمی‌فهمیدم با جیب من چی‌ کار داره. بعدش گفت کلید! میگم تو که خودت جیب داری. به جیب من چی‌ کار داری ! بعدش خلاصه به زور دستشو کرد تو جیبم کلید ماشینو در آورد کرد توی جیب خودش :) طفلکی دوست داشت یک چیزی بذاره توی جیبش :) یک احساس غرور و افتخاری هم میکنه که اصغر فرهادی بعد از اسکار بردنش این همه حس غرور نکرده بود :) آدم سر حال می‌شه با دیدن برق شادی چشماش. آی‌ ی ی ی دنیای کودکی! این هفته کلی‌ جمله میگه. عین اون وقتا که یک بند تمرین راه رفتن میکرد، الان داره تمرین جمله گفتن میکنه. خیلی‌ عجیب و جالبه این علاقهٔ بچها به بزرگ شدن و چیز یاد گرفتن. من مدت هاست که همچین تلاشی رو در خودم سراغ ندارم … که این همه تمرین کرده باشم که چیز جدیدی یاد بگیرم. این همه عشق و پی‌گیری. خیلی‌ جمله هاش بامزه است. جالب‌ترین قسمتش اینه که وقتی‌ چیزی رو که میگه نمی‌فهمیم، مشابه یا کانتکست بهمون میده. مثلا حدود یک ماه پیش " خانوم " رو یاد گرفته بود ولی‌ میگفت “ خون ”! من دفعهٔ اول یکه خوردم که بچّم چی‌ داره میگه هی‌ میگفت خون، خون. دید که من منظورشو نمی‌فهمم گفت “ آقا ”! :) ای عسل خالص که تو باشی‌!

صحنه‌ها ی‌‌ که نمی‌شه ازش فیلم برداری کرد

به زودی ۲ ساله می‌شه پسرک. هر روز بزرگ می‌شه، یک بند چیز یاد میگیره و هر روز نفسم بند میاد از تعجب! دیروز عطسه کردم یکهو دیدیم میگه "بلس یوو مامان!" خیلی‌ هم خوشمزه میگه. می‌بینه که کف کردیم باز هم میگه و می‌خنده :) هر شب، درست در لحظه قبل از به خواب رفتن، میاد محکم بهم میچسبه. سرم رو به شدت میکشه به سمت سر خودش. از گوشم و گردنم و جدیدأ موهام سرمو میکشه میچسبونه به خودش. من هی‌ لپشو می‌بوسم. محکم لبمو میبوسه. بعدش دستاشو می‌ذاره روی لپم و می‌خوابه. یک دست نرم و کوچولو روی این لٔپ، یکی‌ روی اون لٔپ. شست دستشم دقیق می‌ذاره روی خال بالای لبم. بعدش خوابش میبره. از وقتی‌ که خال منو کشف کرده، حس می‌کنم خالم بزرگتر شده اینقدر که هر شب باهاش بازی میکنه. روزا انگشتشو می‌ذاره روی خالم و میگه " این چیه مامان؟" میگم "خال" میگه "خال" و خیالش راحت می‌شه که خال مامانش سر جاشه :) .. این خالی‌ که میگه یک چیزیه بین حال و کال و خال ... اه که نمی‌شه از این صحنه‌ها فیلم برداشت ... یک لحظه است که میاد و میره. تا ما بریم دوربین رو بیاریم دیگه حواسش میره به دوربین ... این روزا دورهٔ "این چیه" هست. هر چی‌ که می‌بینه میگه این چیه؟ دیشب یه راکون اومده بود پشت در آشپزخونه. پشت در نون و پوست هویج و این جور چیزا میریزم برای خرگوشا و سنجابا که تو زمستون بی‌ غذا نمونن. دیشب یک راکون اومده بود. پسرک عاشق حیووناست. هر شب که میخوابونمش یک آهنگ لالایی براش می‌خونم که اینجوری شروع می‌شه "مهتاب لالا ... آفتاب لالا" و بعدش رادین اسم همهٔ حیوونا رو میگه. دیگه میرسیم به دایناسور لالا ...شترمرغ لالا ... ‌اسب لالا .. همهٔ حیوونای عالم که خوابیدن اسم معلمهای مهدشو میگه! خلاصه جونم براتون میگفت که پسرکم تا حالا راکون ندیده بود. باباش برده بودش درست پشت در و از نزدیک راکون رو دیده بود. بچّم شب همش یک بند قصه راکون رو برامون گفت. از جاش جم نمی‌خورد (بر عکس شبای دیگه که کلی‌ قبل از خواب کشتی‌ میگیره باهامون) همین‌جوری یک بند برام تعریف میکرد که "راکون خیلی‌ بزرگه ... دندون تیز .. دم دم دم (و به جای دم راکون اشاره میکرد!) ... راکون نون خورد ... من به راکون نون ...بابا راکون نون ...راکون خوابید ... راکون رفت خوابید (هابید) ...راکون دست ... نون خورد (هرد) و بعدش صدای نون خوردن راکون و ادای نون خوردن" ... من رفتم گوشیمو آوردم که صداشو ضبط کنم از بس که خوشمزه بود. این بلند‌ترین دستانی بود که تا حالا برامون تعریف کرده. اما یادم رفت دکمهٔ رکورد رو فشار بدم و کلی‌ حیف شد :( ... بعدش پسرک راحت خوابید. خیلی‌ هیجان داشت و یه کمی‌ هم ترسیده بود. معلوم بود که مغزش خیلی‌ پروسس کرده موضوع رو! نصف شب هم یک بار بیدار شد گفت راکون! و بعدش خوابش برد. صبح هم که تا بیدار شد سراغ راکون رو گرفت. صبحا که بیدار می‌شه، کارا رو بین من و باباش تقسیم میکنه. یعنی‌ هر دفعه یک تصمیمی برامون میگیره :) این مدت صبحا که بیدار می‌شه باباش میره بیارتش توی تخت ما، بغل باباش نمیره و منو می‌خواد. من میرم میارمش. بعدش باباشو می‌فرسته که واسش شیر بیاره. من هم نباید برم. من باید بغلش دراز بکشم :) این روزا پدرم اینجا هستن. بچه به پدربزرگش میگه عمو! آخه بچّم نمیدونه که پدربزرگ مادربزرگ چیه دیگه فقط مفهوم عمو رو بلده. گفتن عمو راحت تر هم هست براش. حالا روابط اونا خودش یک داستانه که بعدن مینویسم. و اما فیلم مورد علاقه‌ش توی این دو ماه اخیر "آواز گجشک ها" ی مجید مجیدی است! لطفا یکی‌ به مجید مجیدی عزیز بگه که پسر من اسکار رو بهش داده، ما تا حالا ۷۰ بار این فیلم رو دیدیم بلکه هم بیشتر! رادین به فیلم میگه "شترمرغ"! هر روز درخواست "شترمرغ" میده. فیلم پر است از شترمرغ، بچه، حوض و آب بازی، و موتور! یعنی‌ در واقع فیلم توی یک روستا فیلم برداری شده و غیر از اینا چیزی نداره و رادین هم که عاشق همهٔ این چیزاست! دیگه الان دیالوگ‌های فیلم رو حفظ شده شیطون بلا! دیروز داشت ادای آقاهه رو در میاورد. بدی این فیلمهای ایرانی‌ اینه که پر از فحش هم هست و من نگرانم که بچه به زودی ازم بپرسه "تو غلط کردی" یعنی‌ چی‌!

How do you organize your kids' albums? Please help me!

I have tones of pictures to organize ... the traditional way (that my mom used) was like this: we had a album with all our birthday pictures in it! All printed. so I have like 2 albums from my childhood which is considered a lot for my age :) Now, my son's pictures could fill up an album for each months! So I have not printed them all. I have to organize it now and make computer albums and CDs but then he has lots of pictures mixed with our pictures, let say our recent trip to Mexico, our last year trip to Miami Beach, etc ... I don't know what to do! I want to make albums of his own pictures and memories and print some of them since recently he really loooves watching his own printed pictures ... last night I told him 'lets read a book together' and he said 'abum' ... I asked him if he wants to see his album and he was more than eager! we watch the pictures and I ask him who is this baby? and he says "Yadin"! (Rodeen) too cute! So ... I took another day off today to organize his albums and CDs (this is my 3rd day off to organize his pictures and no luck ... I guess I am too perfectionist and cannot get anything done!!) ... Oh, well, thought to share it here and ask for help! I guess I need to create a system for photo album organization ... I've bough the CD labels to print ... once I set up a system it will be a routine afterwards ... How do you do it?

این دمپایی هاشه که شب بهش گفتم ببر بذار کنار ترازو. آورده این شکلی‌ اینجا گذشته بچّم. من هنوز تعجب میکنم که اینقدر خوب همه چیزو می‌فهمه. دلم غنج میره. از صبح با هم هزار جور سر و کله زدیم. صبحانشو بهش دادم. راضیش کردم چکمشو بپوشه چون بیرون برفیه. (این راضی‌ کردن خودش کلی‌ چکن میبره به قول شمالی ها!) بعدش با هم رفتیم خرید. بعدش رفتیم کلاس موسیقی. با هم کلی‌ آواز خوندیم و رقصیدیم. بعدش از خستگی‌ خوابید. من هم رفتم یه کمی‌ به کارام رسیدم. بعد نهارشو دادم. به شیوهٔ یکی‌ تو بخور یکی‌ مامان و اوه به به چه زود خوردی آفرین! یعنی‌ دقیقا همون که سعدی میگه بر هر لقمه‌ای که فرو میرود شکری واجب! بعدش اومدیم خونه. من ‌اسب شدم. باباش ‌اسب شد. با هم کتاب خوندیم. شام خوردیم (شام همون برنامهٔ صبحانه و ناهار تکرار میشود) ... این وسط من و پدرش به ازای هر یک جمله که با هم حرف می‌زنیم باید یک جمله هم در مورد کارهای رادین باهاش صحبت کنیم وگرنه شروع می‌کنه به جلب توجه از نوع خفن. بعدش ... خلاصه وقت خواب شد. این روزا دورهٔ "این چیه" هست. هر چی‌ می‌بینه میگه مامان این چیه؟ و بعدش اون کلمه رو تکرار میکنه. من رفتم دستشویی که شکر خدا قفلش خرابه! وسط کار (گلاب به روتون) یکهو در باز می‌شه و این فسقل میاد تو. خودشو میزنه به کوچهٔ علی‌ چپ و به حرف من که میگم درو ببند، برو بیرون کمترین اعتنائی نمیکنه. صاف میره سراغ ترازو و میگه مامان این چیه؟ میگم ترازو. تکرار میکنه "ترازو" ... عین خود بو علی‌ سینا به جان خودم :) بعدش خلاصه من از خستگی‌ غش می‌کنم دراز می‌کشم توی تختخواب. میاد کنارم می‌خواد از تخت بیاد بالا. میگه "مامان ... بالا" این دمپایی‌ها هم پاشه. من دیگه خسته تر از این حرفام که نصفه شبی‌ تعلیم و تربیت بدم. میگم دمپایی هاتو در بیار بیا تو تخت کنار مامان. گوش نمیده. از جذابیت ترازو استفاده می‌کنم و میگم برو دمپایی هاتو در بیار بذار کنار ترازو. بعدش بیا پیش مامان بخواب. میره پسرک. عین همون کاری که گفتم میکنه. میاد پیشم. میارمش بالا پیشم می‌خوابه. الان تازه یک ساعته که خوابیده ولی‌ هر وقت میام این دمپایی رو میبینم دلم براش یک ذرّه می‌شه. بچه اینقدر مظلوم و عاقل! این دمپایی‌های کراکس رو تابستون براش خریده بودم. اون موقع که تازه تاتی تاتی میکرد. عاشق نگاه کردن پاهاش بودم توی این دمپایی ها! همچین منتظر بودم که راه بره براش یک دونه از اینا بخرم! :) هی‌! چه زود میگذری روزگار!

نوری که بازی‌ می‌کند

نوری که بازی‌ می‌کند … من این جمله را جائی‌ شنیده بودم … توی یکی‌ از شعرهای تاگور شاید … جمله را نمی‌فهمیدم تا تو را ندیده بودم … جمله را به یاد دارم چون حس خوب عجیبی بود که معلوم بود شاعر تجربه کرده ولی‌ برای من دور و نامحسوس بود. تو آن نوری که بازی‌ می‌کند هستی‌ … با آن درخشش بی‌ نظیر توی چشمانت … و لبهای نازک خندانت ... وقتی‌ با آغوش باز به سمت من می‌دوی … می‌دوی و خودت را پرت میکنی‌ توی بغلم. مطمئنی که من میگیرمت. مطمئنی که عاشق بغل کردنت هستم. مطمئنی که ولت نمیکنم، نمی‌گذارم بروی تا خودت بخواهی. آن لحظه است که من از دنیای پوچیها جدا میشوم. مغزم ساکت میشود. فقط تو هستی‌ و برق شادی چشمانت و واقعی بودنت.

the other point of view

so I am talking with my young colleagues at work ... they are 24,25,and 26 years old and are talking between themselvese who is older and who is younger! Well, they are 10 years younger than me and I am like 'OK, don't talk to me! you are all kids!' ... we are laughing and their talks continue and they turn toward the guy who is 26 and they tell him that he is even older since he has a house (he recently bought his first apartment) in a joking way ... I am like 'Gosh! having a house makes us older? then I am too old ..' the guy who is 24 tells me 'but your story is different! you have a child!' with that look in his eyes and smile on his face that I don't know how mean he wants to be to me cause him and I tease each other every time we get a chance! so I jokingly say "Uh! what is that suppose to mean? Am I dying?" ... at this moment they all say "No! you gave birth. you created a life ... that cuts your own age into half" ... now they all are trying to explain to me how the age calculation works since they notice my puzzled look -- which I am sure they are quite familiar with it now -- they are trying to explain the concept behind it ... and I am still amazed at the new point of view! I just calmly say 'I like that theory!" So I continue 'yeah nice ... and as he grew older I become younger!' now they say yes, it is divided by two now, and when he become 3, it is divided by 3 ... funny ... I am just smiling ... thinking that how true it is: when you give birth, your life is divided by half and so is your age! Why do we think the opposite way always? Mothers -those that I know- use to say "my life is half gone since I have a child ... I got older because of my children ... they made me old!" which I am not arguing with ... I have been there done that! But the point is how we can think beautiful about this ... about everything .... if your life is half gone, it logically means your age is cut into half, doesn't it? :) Have not read philosophy for long time ... playing with mind ... who thought of this idea first? * P.S. written in mid-night while I am tired and have 1000 other ideas/topics to write about. Hope I could convey the feelings behind it. Just a nice thing to share :)

خوشبخت ترین

پسرکم ۲۱ ماهه شده. شیرین کاریهاش از حد شمارش خارج است. حرف زدنش، شعر خوندنش، نقاشی کشیدنش و عدد شماریش! شبا کنارم می‌خوابه و همیشه در لحظه قبل از خواب میاد دستشو میندازه دور گردنم. محکم صورتمو به صورت نرمش میچسبونه. و بعدش به خواب میره. خواب نانازی ملوسی و راحت. اما خوشبخت ترین لحظهٔ من وقتیه که نمیذاره باباش بغلم کنه :) کلی‌ میخندیم از کارش. میاد دست باباشو کنار میزنه و جیغ میزنه میگه " نو دست! مامان منه!" پانوشت ۱: نترسین. بعد از اینکه خوابید میذاریمش توی تخت خودش! اما اینجوری راحت تر می‌خوابه. دیگه گریه زاری نمیکنه. پانوشت ۲: نو دست یعنی no دست! دست نزن!