ای که لعنت بر دوربین دیجیتال!

من حالم خوبه فکر نکنین دو تا پست عصبانی‌ نوشتم زندگیم یعنی‌ غر! اما  ای کاش دوربین دیجیتال در کار نبود. اصلا گزینهٔ زیاد داشتن در زندگی‌ هیچ هم چیز خوبی نیست. والا گاهی وقتا حسرت به دل موندن آسون‌تره! (نمیگم بهتره‌ها اما آسون‌تره) مثلا من از روز عروسیم اصلا یک دونه عکس خوب هم ندارم که قاب کنم بزنم به دیوار برای خاطره! این در حالیست که من خیلی‌ هم عکس بازم و تو خونه‌ام پر از عکس‌های گنده گنده است. اما اینکه از ماه اول تولد بچه ۵۰۰ تا عکس داشته باشم که همشون خوشگل باشن که نشد کار! خودمو کشتم ۸۰ تاشو انتخاب کردم برای چاپ. حالا رفتم بازم سراغ فایل اصلی‌ میبینم که دلم برای عکسهای سانسور شده‌ام می‌سوزه. حالا همین ۸۰ تا رو تو آلبوم جا دادن به سبک من که یه پرفکشنیست عوضی‌ هستم خودش کار حضرت فیله ... باورتون می‌شه هنوز بعد از ۳ سال و نیم عکسای بچهٔ اول رو آلبوم نکردم چونکه در حال اختراع یک جور سیستم برای آلبوم کردن عکسای دیجیتالی بودم؟ امشب دیگه میرم همه رو در هم بر هم میزنم تو آلبوم. لعنت بر پرفکشنیسم!