به خوشبختی نقاش ها فکر میکنم،
که هیچ وقت لازم نیست احساس شان را توضیح بدهند.
اگر بپرسی این تابلو درباره‌ی چیست؟ می‌گویند "هر برداشت و حسی که به شما میدهد، همان است."
و بعد از آنها، اهالی وادی موسیقی
و بعد از آنها، شاعران
اما نویسنده‌ی بیچاره باید دلش را شرحه شرحه بازگو کند. باید روشن باشد از چه حرف می زند. باید همه به دریافت واحدی از نوشته‌اش برسند. و این یعنی آماده باشی که هر بار تکه تکه عریان شوی. خودت را شخم بزنی. از خودت اقرار بگیری. اعتراف کنی، اعتراف.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر