از یک جایی به بعد،

شهامت‌ات را جمع می‌کنی

پنجره‌ای روی دیوار می‌کشی*

و تکلیف خودت را با تمام مجهولات و ابهامات آن سوی دیوار روشن می‌کنی؛

حتی به بهای از دست دادنِ آن توهّمِ شیرین.

از یک جایی به بعد،

دست قلب‌ات را می گیری

و از پل معلقِ انتظار می‌گذرانی‌اش

که بیهوده تپیدن به خیالی خام

سزاوارش نیست.

از یک جایی به بعد،

زنی که زیاد می‌خندید

و همواره در شک بود،

ترک می‌خورد

پوست ‌می‌اندازد

تا نفس بکشد

آزاد و رها،

چونان جانِ هستی.

عمر کوتاه است

خوب می‌دانم

باید چسبید به آن پیچک جادوییِ بی‌مانند

که بی ‌آن

زندگی

هیچ و حقیر است .

از یک جایی به بعد،

باید انتخاب کنی

بین کورمال کورمال رفتن در دالان‌های تاریک خوشبختی

و کشف روشنایِ کورکننده‌ی واقعیت.

که بیش از این،

بی‌مهری و خیانت به خویشتنِ خویش

روا نیست.

ماندانا ج.

                                                                                                                            

*این قسمت از شعر زیر است. متاسفانه نام شاعر را نمی‌دانم:

به هر دیواری که تکیه می‌کنم/ حس می‌کنم پشت دیوار کسی است که می‌تواند عاشق شود./ می تواند تکه ذغالی بردارد/ پنجره‌ای روی دیوار بکشد/ و تکلیف خودش را با تمام چیزهای ناشناخته‌ی آن سوی دیوار روشن  کند.