بُندهش

از مکالمات من و رایکا (پسرک ۴ ساله‌ام( در حین ساختن لِگو:

''مامان! وختی که بچه بودی، دایناسورها رو دیده بودی؟"

- نه عزیزم، اون موقع هم دایناسورها نبودن.

‎چند دقیقه بعد...
''مامان! قبلن‌ها فقط تو بودی؟"

‎میام بگم آره! من یک سال از خدا بزرگترم. یکی بود، یکی نبود/ زیر گنبد کبود/ جز ماندانا هیچ کس نبود.

بعد فکر می‌کنم در ذهن بچه‌ام، من تجلی زمان ازل و ابد هستم. دور و درازترین زمان متصور. همینجوری بهش میگم: آره! من بودم و بابا کامبیز.

‎اون وقت سوال بعدی از این هم جالب‌تره: "اون موقع‌ها شما چه شکلی بودین؟"

‎ - بهههه! شبیه میمون بودیم و توی غار زندگی می‌کردیم.

''بعدش چی شد؟''

- بعدش اینقدر لگو درست کردیم که پشما‌مون ریخت.  

‎